News

Θα μπορούσε το ρητό «είμαστε ότι σκεφτόμαστε» να ισχύει εξίσου όσο το «είμαστε ότι τρώμε»;

Κάθε κύτταρο στο σώμα μας είναι μοναδικό, ανεξάρτητο και μπορεί να ζήσει εντελώς μόνο του, ωστόσο, προτιμά να ζει σε ομάδες που σχηματίζουν τους ιστούς του σώματος (ακριβώς όπως σχηματίζεται μια οικογένεια) και ο ιστός προχωράει και σχηματίζονται τα όργανα (όπως ακριβώς σχηματίζονται οι κοινότητες) και τελικά δημιουργείται ολόκληρο το σώμα μας, το οποίο αποτελείται από τρισεκατομμύρια μικροσκοπικά μεμονωμένα κύτταρα. Κάθε ένα έχει και (ελπίζουμε) να απολαμβάνει τη δική του ζωή.

Σε κάθε κύτταρο, υπάρχουν όλα τα συστήματα από τα οποία εσύ και εγώ αποτελούμαστε ως ανθρώπινα όντα. Κάθε κύτταρο έχει ένα αναπνευστικό σύστημα, ενδοκρινικό σύστημα, αναπαραγωγικό σύστημα, πεπτικό σύστημα κ.λπ. Έχει ακόμη αντίστοιχο τμήμα με αυτό του εγκεφάλου που είναι γνωστό ως η μεμβράνη, το εξωτερικό στρώμα του κυττάρου. Εκεί εδρεύει η νοημοσύνη του κυττάρου και εκτελεί λειτουργίες όπως το να διασφαλίζει ότι τίποτα επιζήμιο δεν εισχωρεί μέσα στο κύτταρο και ότι όλες οι ωφέλιμες ιδιότητες παραμένουν στο εσωτερικό.

Επιστημονικές μελέτες διαπιστώνουν ότι τα γονίδια μπορούν να ενεργοποιούνται και να απενεργοποιούνται από περιβαλλοντικά σήματα, συμπεριλαμβανομένων των σκέψεων και των συναισθημάτων, ανεξάρτητα από το κύτταρο. Ο κυτταρικός βιολόγος Dr Bruce Lipton, πρώην καθηγητής ιατρικής σχολής και ερευνητής, διεξήγαγε μια σειρά από πειράματα που αποκαλύπτουν ότι η κυτταρική μεμβράνη, είναι το οργανικό ισοδύναμο ενός τσιπ υπολογιστή.

Ο Dr Lipton αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι μπορούν να ελέγχουν τη γονιδιακή τους δραστηριότητα, ακόμη και να ξαναγράψουν τα γονίδια τους, εστιάζοντας στις πεποιθήσεις τους. Αυτές οι πεποιθήσεις, αληθείς ή ψευδείς, θετικές ή αρνητικές, δημιουργικές ή καταστροφικές, υπάρχουν όχι μόνο στο μυαλό μας αλλά κατευθύνονται κάθετα στο επίπεδο των κυττάρων του σώματός μας. Δείχνει επίσης ότι μπορούμε να αλλάξουμε ακόμα και τις πιο στέρεες πεποιθήσεις μας, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε τη δύναμη να αναδιαμορφώσουμε πλήρως τη ζωή μας. Παρά το γεγονός ότι η άποψη αυτή έρχεται σε αντίθεση με το ευρέως διαδεδομένο επιστημονικό δόγμα ότι τα γονίδια ελέγχουν τη συμπεριφορά, έρευνες και από άλλους ερευνητές έχουν επικυρώσει την εικονοκλαστική του σκέψη.

Αν μπορούμε, επομένως, να δούμε τον εαυτό μας σε σύγκριση με ένα μικροσκοπικό κύτταρο μέσα στο σώμα μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι το ένα ον είναι σε μικροκοσμικό επίπεδο και το άλλο σε μακροκοσμικό και άρα, είναι ξεκάθαρο ότι αν συμπεριφερθούμε στο σώμα μας με αγάπη και κατανόηση, αυτές θα ευδοκιμήσουν. Όπως το κάνουμε! Ωστόσο, αν το μεταχειριζόμαστε άσχημα οι συνέπειες θα είναι ότι θα υποφέρει και θα δυσλειτουργεί. Το οποίο και πάλι είναι ό, τι ακριβώς συμβαίνει.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν αντιμετωπίζουμε πραγματικά τα κύτταρά μας (το σώμα μας) με σεβασμό, αγάπη και κατανόηση. Και όταν τα πράγματα πάνε στραβά και το αποτέλεσμα είναι ασθένεια πάλι δεν πιάνουμε το βαθύτερο νόημα. Βάζουμε μέσα μας ένα σωρό χημικές ουσίες για να επαναφέρουμε κάτι που θεωρούμε ελαττωματικό, σκουριασμένο ή άρρωστο σε κάτι ήταν κάποτε εξοπλισμός ακριβείας.

Έτσι, αν θέλουμε κύτταρά μας να ζουν σε ένα ωφέλιμο περιβάλλον, τότε θα πρέπει να βεβαιωθούμε ότι βάζουμε μέσα μας το κατάλληλο καύσιμο. Εξάλλου δεν θα βάζατε ντίζελ σε ένα αυτοκίνητο βενζίνης. Μερικές φορές αφήνουμε το σύστημά μας να λιμοκτονεί για πολλές ώρες, μέχρι που ο μηχανισμός είναι εκτός ελέγχου πια και πράγματα όπως τα επίπεδα σακχάρου, δεν ξέρουν πρέπει να κάνουν πια. Οι οργανισμοί μας λειτουργούν κυρίως σε αλκαλικό ph, και εμείς καθημερινά ρίχνουμε πάρα πολλά οξέα μέχρι που τα κακόμοιρα τα κύτταρα τρελαίνομαι και στρέφονται βίαια εναντίον των αδελφών – κυττάρων. Πιέζουμε το φυσικό, συναισθηματικό και πνευματικό μας το σώμα στα όριά τους και μετά αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε διαλυθεί.

Λόγω της κλιμάκωσης στην «ασθένεια» γενικότερα σήμερα, ίσως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να είμαστε πιο ευγενικοί απέναντι τον εαυτό και την αληθινή μας φύση. Ζώντας σε έναν κόσμο με συνεχή θόρυβο και υπερδραστηριότητα, είναι πολύ δύσκολο να δώσουμε προσοχή στο σώμα μας που φωνάζει. Για ‘μένα ένας πόνος στο σώμα είναι σαν το κόκκινο λαμπάκι στο αυτοκίνητο που δείχνει ότι κάτι δεν λειτουργεί ομαλά και θα έπρεπε να δοθεί προσοχή και να το φροντίσουμε. Όταν συνήθως δεν γίνει αυτό, είναι πιθανό το αμάξι να μείνει στη μέση του δρόμου και εκεί να συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ το χρειαζόμαστε.

Πιστεύω ακράδαντα ότι με τη φροντίδα του τι τρώμε, πώς αντιμετωπίζουμε το σώμα μας σε μια φυσικό, συναισθηματικό, ενεργειακό, ψυχικό και πνευματικό επίπεδο, θα έχουμε πολύ περισσότερες πιθανότητες να διανύσουμε περισσότερα χιλιόμετρα με άνεση και ασφάλεια κατά μήκος της ακτογραμμής που οι ίδιοι θα χαράξουμε.

Σπάνια συνειδητοποιούμε ότι ακριβώς όπως αυτά τα κύτταρα στο σώμα μας, είμαστε πράγματι και εμείς, μοναδικά κύτταρα σε αυτόν τον πλανήτη και η γη είναι ένα μοναδικό κύτταρο στο σύμπαν και το σύμπαν στο γαλαξία και ούτω καθ’ εξής.